ما هم با خودمان مشکل داریم!
سیما بلورچی
دو دختر جوان و زیبا با قدی رعنا و هیکلی متناسب به سمت تالار آوینی در حرکت هستند.هر دو مشغول صحبت کردن من باب موضوعات روز جهانی از قبیل خره خیلی خوشگلس ! نه خره نیمی ارزد و اینا هستند ! دو دختر احساس میکنند از در دانشگاه (صد البته در جنوبی!) تا تالار شهید آوینی راهی بس بسیار آمده اند فلذا تصمیم میگیرند برای رفع خستگی خود سری به این تالار بزنند که به ناگه با اعلامیه ی بس تفکر برانگیز روبه رو میشوند که تصمیم دارد آن ها را به امر خیر نزدیک برساند!متن این اعلامیه تا آن جا که یادمان می آید مربوط به چگونگی گفتگو در حین عمل خواستگاری بود!که از همین جا نویسنده ی مطلب برای هر نوع گفتگویی اعلام آمادگی میکنند! بله دو دختر عزیز کمی جلوی در سراسیمه شدند .آن یکی به آن دیگری گفت:یعنی توش چی میتونن بگن؟!یعنی میشه؟!آن دیگری به آن یکی گفت :هرچیزی امکان پذیره خوب به نظرم که عالیه ببین روز و ساعت دقیقش که یه؟!آن یکی به آن دیگری گفت:هر وقت باشه من یکی که میرم این یه فرصت استثناییه!!!
ادامه مطلب...
وظیفه دانشجو
مدیر فرهنگی وزارت علوم: اهم برنامه‌های سال تحصیلی جدید من جمله پخش سرود دانشگاهها از شبکه‌های تلویزیونی!
...............
پشت صحنه:
بچه ها زود آماده باشید تا 20 دقیقه ی دیگه میریم واسه پخش!(صدای هورا کشیدن!)
-استاد ببخشید من هول کردم!
-نه!من به شما ایمان دارم!....بچه ها عجله کنید تا قبل از پخش یه بار دیگه تم رین می کنیم!
(دانشجوبان به این قرار به صف می ایستند:خانمهای دانشجو با فرمهای صورتی در ردیف جلو مستقر می شوند و آقایان دانشجو با فرمهای آبی صف عقب را تشکیل می دهند ، ضمن اینکه در دست همه گلهای شقایق قرمز است و همه اینها حسن سلیقه مسئول گروه سرود را می رساند!)
-خب!شروع می کنیم!3 -2-1!
ضبط را روشن می کند:
-به نام خدا!گروه سرود شکوفه های دانشگاه فلان تقدیم می کند:
دکلمه:و آن روز که زندگی بر پهنه ی بیکران سینه ی ما جاری شد ...من شکوفه های صورتی گیلاس هایی را می دیدم...آری چشمهایم آلبالو گیلاس می چیدند...و آفتاب بر من تابید و من رشد نمودم و از دروازه های دانشگاه گذر کردم،جایی که آمال و آرمان هایم معنا یافت...و ما با این پشتوانه پله های برقی را با آسانسور طی نمودیم...
ادامه مطلب...
حرف های دختر پسندانه!
این روزها باران که می آید دلم میگیرد .تنگ میشود و مرا از خیال های واهی دنیای خودم بیرون می آورد.باران شده است برای من یک نماد یک جلوه یک سمبل یک عشق...باران که می بارد آه بر دل من مینشیند!! همیشه آرزو داشتم بنشینم بر! زیر باران و بخوانم غزل زندگی ام را و روشن کنم آن ضبط صوت قدیمی کوچه باغ را که می خواند بارون بارون است زمین ها تر میشوند...آه زندگی پر تلاطم و سخت گوار! نکن با من این کار!!! این ها همه از اثرات باران است و بس.این طبع لطیف من این آوازه ی شاعرانه و ادیبانه ی من همه اینست که می دهد به من سرود عشق ورزیدن را...آه آه آه ای تنها دل غریب این گوشه افتاده بر من بتاب بتاب که چه قدر خوب میتابی...(صدای گریه ی جمع!)این روزها که پاییز است بعدش هم زمستان است گویا !چه میشود کرد ؟همه اش شده است دلتنگی برای باران ...ببار بیار ای باران !آخر چرا نمی باری!؟ این دل من سخت گرفته و برای دلدادگی به توست که تو را صدا میزنم و چه صدا کنم شما را که شما از همه چیز حتی گل بهتری؟!باران دلدلگی من بر من بتاب!!بتاب که تابیدن توست که نگه میدارد عشق فنا شده ی زندگی مرا....!
ز.س.م
